H ΔΕΞΙΑ ,ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ

Η καθημερινή διαχείριση της πολιτικής, δεν μας επιτρέπει πολλές φορές να σκεφθούμε και να αποσαφηνίσουμε τα ιδεολογικά και αξιακά προτάγματα των επιλογών μας. Ένα σημαντικό για εμένα ερώτημα είναι το εξής: ποια είναι «η πηγή της εξουσίας», στο όνομα τίνος ασκείται, ή θα έπρεπε να ασκείται, η πολιτική και η εξουσία; Δεν ξέρω πόσο προφανές είναι αυτό το ερώτημα. Ξέρω όμως ότι υπάρχουν πολλαπλές απαντήσεις, οι οποίες ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες.
Γνωρίζω επίσης ότι η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα σηματοδοτήσει και τις μελλοντικές μας πολιτικές επιλογές ως έθνος, κοινωνία και πολίτες. Διότι η πολιτική υπηρετεί συλλογικότητες, μιλάει στο όνομα της οργανώσεως του συλλογικού βίου μας. Αλλιώς, δεν θα είχε λόγο υπάρξεως, αν τα πάντα εδράζονταν στον ιδιωτικό μας χώρο και στις ατομικές μας επιλογές. Άρα, το ερώτημα της «πηγής της εξουσίας» δεν είναι ρητορικό ή φιλοσοφικό παίγνιο, αλλά αφορά τον πυρήνα της πολιτικής. Και αφορά όλους τους συμμετέχοντες: τους πολιτικούς, τα κόμματα, τα θεσμικά όργανα της πολιτείας, τους πολίτες-ψηφοφόρους.
Για τον φιλελευθερισμό, πηγή της εξουσίας είναι ο πολίτης, ο λαός, με μία όμως απογυμνωμένη από εθνικο-πολιτισμικά αξιώματα αποτύπωση. Παράλληλα, πολίτης μπορεί να γίνει ο καθένας, με μία τυπικών κριτηρίων πολιτογράφηση και ο λαός ταυτίζεται με τον πληθυσμό που κατοικεί στην χώρα και ενίοτε με το εκλογικό σώμα. Στην φιλελεύθερη σκέψη ο λαός είναι απλώς το άθροισμα των μεμονωμένων ατόμων.
Κατ’ επέκταση, η φιλελεύθερη αντίληψη για το κράτος αναπτύχθηκε ως απόρροια των θρησκευτικών πολέμων στην Ευρώπη και της επιρροής της Γαλλικής επαναστάσεως. Για τους φιλελεύθερους, η εξουσία είναι αναγκαίο κακό, το οποίο τιθασεύεται από τον περιορισμό των εξουσιών του κράτους, προς όφελος των ατομικών δικαιωμάτων.
Η πηγή της εξουσίας όμως είναι οι πολίτες, με εξατομικευμένα συμφέροντα και επιθυμίες, οι οποίοι βλέπουν στο κράτος ένα μηχανισμό διασφαλίσεως των δικαιωμάτων τους. Για τον φιλελευθερισμό, το κράτος δεν πρέπει να έχει αξιακές προτεραιότητες, αλλά να περιορίζεται μόνο στην εξασφάλιση ενός περιβάλλοντος φιλικού στα αστικά δικαιώματα των πολιτών.
Για τον μαρξισμό, πηγή της εξουσίας είναι αυτοί που παράγουν με την εργασία τους την υπεραξία των εμπορευμάτων, οι εργάτες. Ο μαρξισμός βλέπει στο κράτος ένα μηχανισμό αναπαραγωγής της ταξικής εξουσίας της αστικής τάξεως, ο οποίος διαιωνίζει την μισθωτή εργασία και ιδιοποιείται την υπεραξία των εργατών. Η απάντηση σε αυτό είναι η απόκτηση διακριτής ταξικής συνειδήσεως από τους εργάτες, η οικοδόμηση ενός ταξικού κόμματος, του κομμουνιστικού και η επανάσταση, για να οδηγηθούμε στην σοσιαλιστική κοινωνία. Η «δικτατορία του προλεταριάτου» είναι το μεταβατικό στάδιο ανάμεσα στην ανατροπή του αστικού κράτους και τον κομμουνισμό.
Για τον εθνικισμό και την Δεξιά πηγή της εξουσίας και της πολιτικής είναι το έθνος. Το έθνος έχει υποστασιοποιήσει τα κοινά φυλετικά, πολιτιστικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά και έχει εμπεδώσει την συνείδηση της ιδιαιτερότητός του έναντι των άλλων εθνικών συνόλων. Για την Δεξιά ο «λαός» δεν είναι ο «πληθυσμός» που κατοικεί στην χώρα, αλλά είναι το έθνος την δεδομένη ιστορική στιγμή. Ενώ το έθνος χάνεται στον χωροχρόνο, ο λαός έχει καθορισμένη χρονική και χωρική υπόσταση. Το έθνος εκφράζει το άπειρο, ο λαός το πεπερασμένο. Όπως έλεγε ο Σαρλ Μωρράς: «η Γαλλία έγινε έθνος όχι χάρη στα 40 εκ. των ζωντανών της, αλλά χάρη στο 1 δις των νεκρών της». Για αυτούς τους λόγους, η Δεξιά αντιλαμβάνεται τον λαό με εθνικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά, αντίστοιχα του έθνους.
Για τον εθνικισμό και την Δεξιά, το κράτος αποτελεί την αξιακή και πολιτική έκφραση του έθνους, της εθνικής κοινωνίας. Για αυτό και το κράτος οφείλει να είναι εθνικό, γιατί προστατεύει αυτά τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Το νεοελληνικό κράτος είναι γέννημα της Εθνεγερσίας του 1821. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ. Έγινε για να προστατεύσει την ελευθερία και την βούληση των Ελλήνων.
Η Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, που συνήλθε στις 20 Δεκεµβρίου 1821, ως «η πρώτη ελευθέρα Συνέλευσις των Ελλήνων ως Έθνους µετά είκοσι δύο αιώνες», κλήθηκε να αποφασίσει «ποιοι είναι Έλληνες». Και η απάντηση που έδωσε ήταν πολύ συγκεκριμένη: «Όσοι αυτόχθονες κάτοικοι της Επικρατείας της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστόν, εισίν Έλληνες και απολαµβάνουσι άνευ τινός διαφοράς όλων των πολιτικών δικαιωµάτων».
Όπερ σημαίνει, ότι η ταυτότητα των Ελλήνων είναι φυλετική (αυτόχθονες κάτοικοι) και θρησκευτική (πιστεύουσιν εις Χριστόν), ενώ κατοχυρώνει την δημοκρατική ισονομία. Η άσκηση όμως των πολιτικών δικαιωμάτων συνδέεται απαράβατα με την εθνικο-θρησκευτική ταυτότητα του «ποιος είναι Έλληνας». Μόνο οι Έλληνες είναι φορείς και εντολοδόχοι της εξουσίας. Για αυτό και τα ελληνικά Συντάγματα αναφέρουν έκτοτε ότι «πηγή της εξουσίας είναι το έθνος», μαζί με τον λαό, ενώ έως το Σύνταγμα του 1973 αναφερόταν μόνο το έθνος.
Το έθνος όμως, πέραν της φυλετικής, θρησκευτικής και πολιτιστικής ταυτότητος, είναι και ένα πνευματικό γεγονός, καθώς αναπτύσσει την δική του συνείδηση και μνήμη και αποκτάει ένα ιδιαίτερο πεπρωμένο, που υπερβαίνει την ζωή και το μέλλον των εξατομικευμένων ανθρώπων. Για αυτό και ο πεπερασμένος λαός δεν μπορεί να υπερκεράσει το άχρονο έθνος, το επιμέρους δεν γίνεται να υποκαταστήσει το όλον. Το σήμερα δεν επιτρέπεται να διαγράψει το χθες, ούτε να εξαφανίσει το αύριο. Στον βαθμό, που ένας λαός δεν έχει αποφασίσει να αυτοκτονήσει, στερούμενος πνευματικών καταβολών και νοήματος ζωής, συμπαρασύροντας μαζί του στον χαμό και το έθνος στο οποίο ανάγεται.
Αυτή πρέπει να είναι η ιδεολογική και αξιακή αφετηρία της ελληνικής Δεξιάς στο πολιτικό επίπεδο και στο πως αντιλαμβάνεται την άσκηση της πολιτικής και τον ρόλο του κράτους. Μόνο η πολιτική που ασκείται «εν ονόματι του έθνους» είναι ηθικώς νομιμοποιημένη. Μόνο το «εθνικό κράτος» καταφάσκει με την γέννηση του νεοελληνικού κράτους και τις ανάγκες της εθνικής κοινωνίας. Οτιδήποτε άλλο αλλοτριώνει τα ιστορικά, αξιακά και πολιτικά προτάγματα των Ελλήνων.
Να δώσω κάποια παραδείγματα, γιατί είναι «ηθικώς νομιμοποιημένη» η πολιτική που ασκείται εν ονόματι του έθνους και όχι του λαού; Αν η μέγιστη προτεραιότητα είναι ο λαός και όχι το έθνος, γιατί να μην αυξήσουμε το δημόσιο χρέος όσο μπορούμε, αφού αυτό θα δώσει μεγαλύτερες τρέχουσες καταναλωτικές δυνατότητες στον λαό και άρα περισσότερη ευημερία; Το ποια επόμενη γενιά Ελλήνων θα πληρώσει τους τόκους και τα χρεωλύσια δεν αφορά τον λαό, την δεδομένη χρονική στιγμή.
Αν ο λαός έχει μεγαλύτερη αξία, γιατί να μην εξαντλήσει τους φυσικούς πόρους στο όνομα της οικονομικής αναπτύξεως; Οι οικονομικοί πρόσοδοι που θα του αποφέρουν υπερτερούν της περιβαλλοντολογικής ισορροπίας που θα έχουν οι επόμενες γενεές. Με το ίδιο σκεπτικό, γιατί ο «λαός της Ελλάδος» θα πρέπει να υπερασπισθεί εν όπλοις, αν χρειασθεί, τον «λαό της Κύπρου», οι οποίοι είναι πολίτες μίας ανεξάρτητης δημοκρατίας; Αν δεν μας ενώνει το έθνος, με ότι αυτό συνεπάγεται στην πράξη, γιατί να θυσιασθούμε για ένα ξένο λαό;
Για αυτό επιμένω ότι στερούνται ηθικής βάσεως όλες οι διεθνιστικές ιδεολογίες, από τον κοσμοπολίτικο φιλελευθερισμό ως τον μαρξισμό και τον πολύ-πολιτισμό. Αδυνατώ επίσης να κατανοήσω τις απόψεις που υποστηρίζουν ότι «το έθνος είναι φαντασιακή κατασκευή», ότι το κράτος δεν πρέπει να έχει ηθικά και αξιακά διακυβεύματα, ότι το να είσαι Έλληνας είναι απλό ζήτημα υπηκοότητος, ότι η θρησκεία πρέπει να διαχωρισθεί από τις κρατικές λειτουργίες, ότι η πίστη στο έθνος πρέπει να αντικατασταθεί από την πίστη σε ένα δημοκρατικό Σύνταγμα (ο «συνταγματικός πατριωτισμός» του Χάμπερμας).
Όπως πολύ σωστά λέει ο John Fonte, στέλεχος του δεξιού Hudson Institute των ΗΠΑ, «το έθνος δεν το κάνει το κοινό διαβατήριο, αλλά η κοινή καταγωγή και ο κοινός πολιτισμός». Είναι λυπηρό αυτές τις αλήθειες να τις ακούς από Αμερικανούς, ενώ στην Ελλάδα η εθνοφοβική Αριστερά έχει αποδομήσει κάθε εθνική σκέψη. Να γιατί η ιδεολογία πρέπει να επιστρέψει ξανά στην πολιτική, γιατί χωρίς ιδεολογία δεν νοούνται πολιτικές επιλογές. Πεδίον δόξης λαμπρό για τους πολιτικούς της ριζοσπαστικής Δεξιάς, εντός και εκτός κοινοβουλίου.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος 17 (Μάιος 2009) του διμηνιαίου περιοδικού Patria.

Του Χρήστου Χαρίτου ,μέλος της Κ.Ε του ΛΑ.Ο.Σ