Εχω πολλές φορές χρησιμοποιήσει τον όρο υποκρισία αναφερόμενος σε στάσεις της ελληνικής Αριστεράς. Ισως και να της ταιριάζει απόλυτα, όπως η έννοια της επιδίωξης του κέρδους στους καπιταλιστές.Είναι γνωστό πως ο Πολωνός σκηνοθέτης Αντρέι Βάιντα υπήρξε το χαιδεμένο παιδί της ελληνικής διανόησης. Ιδιαίτερα των καλλιτεχνικών κύκλων που ομνύουν στις αρχές της Αριστεράς και σε αναλυτές - κριτικούς που συναγελάζονται με καθοδηγητές του Περισσού. Η προβολή των έργων του υπήρξε πάντοτε εντυπωσιακή στην Ελλάδα. Με μία εξαίρεση. Την τελευταία του ταινία “Κατύν”. Που πέρασε σχεδόν στα αζήτητα. Και ενταφιάσθηκε σε υποσημειώσεις των εφημερίδων και της κριτικής. Διότι αναφέρεται στην προδοτική σφαγή από τους Σοβιετικούς 17.000 αξιωματικών του Πολωνικού στρατού. Και που ομολόγησε για πρώτη φορά ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ.Το ζήτημα δεν είναι μοναχά οι φρικαλεότητες του Στάλιν και των ομοιδεατών του. Και που είχαν και πάλι περάσει απαρατήρητες από την ελληνική, κομμουνιστοκρατούμενη, κινηματογραφική κριτική στην μοναδική και πολυβραβευμένη - στο εξωτερικό βέβαια - Γερμανική ταινία “Οι Ζωές των Αλλων”. Το κύριο θέμα είναι πως η σφαγή των Πολωνών αξιωματικών έγινε στην διάρκεια της κατάπτυστης συμφωνίας Στάλιν - Χίτλερ που είχε πανηγυρίσει εδώ τότε το ΚΚΕ και που βάσει της οποίας οι εχθροί των Ναζί Δυτικοί αποκαλούνταν “πολεμοκάπηλοι καπιταλιστές”.Bαφτίζοντας το άσπρο – μαύρο και ακολουθώντας πιστά τα κελεύσματα της Σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής τα κομμουνιστικά κόμματα στήριξαν την απρόκλητη εισβολή του Κόκκινου Στρατού στην Πολωνία. Το επιχείρημα του Στάλιν ήταν η προσπάθεια να προλάβει διάφορους τρίτους να αποκομίσουν κέρδη μετά την Ναζιστική επίθεση. Ποιοί ακριβώς θα μπορούσαν να είναι αυτοί «οι τρίτοι» ουδέποτε διευκρινίσθηκε.Το μόνο σίγουρο είναι πως η Σοβιετική Ενωση από τότε προσάρτησε μεγάλο τμήμα της Πολωνίας. Τα εδάφη αυτά σήμερα ακόμη ανήκουν στην Ουκρανία και την Λευκορωσία. Η δε εκκαθαριστική παρουσία του Ερυθρού Στρατού, κάτω από την «συναδελφική» επίβλεψη των Ναζί, υπήρξε ιδιαίτερα ανατριχιαστική και εγκληματικά αποτελεσματική. Στόχος ήταν να μείνει το Πολωνικό έθνος δίχως ηγεσία. Και οι έντιμοι αξιωματικοί του Στρατού ήσαν ο μοναδικός κίνδυνος για μιά ανώδυνη κατοχή από τους κομμουνιστές της μαρτυρικής αυτής χώρας.Η κατάσταση είχε περιγραφεί ανάγλυφα από αρθογράφο της εποχής. Και μάλιστα στους Τάιμς της Νέας Υόρκης, όταν οι ΗΠΑ ακόμη τότε δεν είχαν συγκρουσθεί με τους Σοβιετικούς.«Εχοντας η Γερμανία εξοντώσει το θήραμα, η Σοβιετική Ρωσία θα αρπάξει το μέρος του πτώματος που η Γερμανία δεν ενδιαφέρεται να αξιοποιήσει. Θα παίξει τον ευγενή ρόλο της ύαινας μπροστά στο λιοντάρι της Γερμανίας. Ο Χιτλερισμός είναι καφετί Κομμουνισμός. Ο Σταλινισμός είναι Κόκκινος Φασισμός. Ο κόσμος τώρα θα καταλάβει πως η μοναδική ιδεολογική επιλογή είναι μεταξύ δημοκρατίας, ελευθερίας και ειρήνης από την μία πλευρά και δεσποτισμού, καταστροφής και πολέμου από την άλλη».Είναι ντροπή για την χώρα και τον λαό μας το «Κατύν» να παίζεται σε περιφερειακές αίθουσες και σε εντελώς ακατάλληλες ώρες, ενώ το ενδιαφέρον του κοινού έντεχνα να στρέφεται σε μεγαλουργήματα τύπου ελληνικών φαρσοκωμωδιών και σε χαζοχαρούμενες ταινίες για Γιαπωνέζους καουμπόυδες, θεατρίνους παλαιστές και γλυκανάλατες ιστορικές συναισθηματικές κομμεντί.Κι όμως, σ’ αυτή την χώρα η Αριστερά κερδίζει σε οπαδούς!! Σε τι πλέον μπορούμε να ελπίζουμε;
Νεος Πατρα:Το κατυν είναι μία ταινία που πρέπει να διαδώσουμε όλοι και να την δουμε.Την ταινία την πολεμάνε με μανία οι ντοπιες αριστεράτζες θέλωντας να κρύψουν τις ομορφιές του ερυθρού παράδεισου.Όλοι στους κινηματογράφους λοιπόν άλλη μία αντικομμουνιστική ταινία που πρέπει να μπεί στο αρχείο μας....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου